بنـدبـاز

متاسفانه خیلی زودتری وجود نداره...

تله روزمرگی هر وقت دلش بخواد به سراغ ما میاد....

این ما هستیم که باید خودمونو یه جوری از این پیله بقول شما رها کنیم

بله... یک جوری هم بی صدا میاد که اصلا متوجهش نمی شی... باید هوشیارتر بود. علی رغم تمام ادعاهایی که پیش خودم دارم منم مثل همه ی آدم های دیگه به سادگی بهش تن دادم! باید بهتر از گذشته از فرصت زندگی بهره برد. با وجود تمام تلخی هاش! :)

در این جور موارد باید تظاهر کرد که این اولین باره که قرار است بنویسیم یا نقاشی بکشیم و همه انتظارات و دریافت‌ها و برداشت‌هایی که درباره خودمون یا نوشته‌هامون  داشتیم رو کنار بگذاریم. فقط انجام بدیم که انجام داده باشیم :) بعد کمی زمین برمی‌گرده سرجای قبل و تعادلمون رو پیدا میکنیم :)

این حرفت من رو یاد یه کارتون تقریبا قدیمی انداخت. درباره ی یک ماهی قرمز کوچولو بود. الان اسمش یادم نیست... آهان! نمو!! یک دختر ماهی آبی هم همراهش بود که توی ناامیدی و خستگی نمو، بهش می گفت: " فقط شنا کن! ادامه بده!" و ازش می خواست به چیزی فکر نکنه تا این حالتش رو از یاد ببره. حالا حکایت همینه. فقط انجام بده تا این روزها بگذره و دوباره خورشید تابان از پشت ابرها بیرون بیاد.

شاید این پیله ایه برای بال درآوردن!

 

+ خیلی وقته منتظر نوشته ای از شما هستیما

سپاسگزارم.

از ناتوانی آدم ها خوشحال میشوم از موفقیت شان ناراحت. هر چه بیشتر مردم توی وبلاگ هاشان ضجه میزنند، بیشتر خوشحال میشوم. کمتر دیده شده نظری درباره شادی یا پیروزی کسی داشته باشم، خرابی و غمگونی اما خوراک من است. روزم را میسازد. آه! که چقدر زبان درباری به من نمی آید.

:)

امروز صبح داشتم مطلبی می خواندم درباره ی داستان های کره ی شمالی! خواننده ای بعد از خواندن چندین کتاب از این دست داستان ها، به این نتیجه رسیده بود که " وای ما چقدر خوشبخیتم و بی خودی این همه ناله می کنیم! " و در پایان متن اش نوشته بود این اسمش " احساس خوشبختی در برابر دیدن بدبختی دیگران است! "