بنـدبـاز

ببخشید من کلا فیلم زیاد نگاه نمیکنم و بیشتر تحلیل های شما رو دوست دارم و میخونم، الانم میترسم این سوال و بپرسم ولی خب دل به دریا میزنم و میپرسمش:

 

به نظرتون یعنی اگه فقر و بیکاری نباشه دیگه غده های سرطانی اونچنانی به وجود نمیان؟؟

 

یعنی اگه همین بچه تو خانواده ای باشه که ثروتمنده و شاغله ضرورتا باعث رشد و شکوفایی اون فرد میتونه بشه؟؟

 

 

من به شما پیشنهاد می کنم حتما فیلم ببینید. از هر سبک و کارگردان و سال های تولید و کشورهای مختلف! می دونید چرا؟ چون باعث می شه جواب این سوال هاتون توی این فیلم ها بگیرید. سینما یک دریچه ی بزرگ پیش روی تفکر و نگاه آدم ها در جهان باز می کنه! فیلم های خوب، دغدغه مند و روشنگرانه می تونند خیلی از مشکلات ما رو بهمون نشون بدن و بعد از اون بستگی به ما داره که چقدر بخواهیم برای رفع اون مشکلات دست دست کنیم و توی گردابی که هستیم دست و پا بزنیم. البته همیشه هم یک عده از مردم هستند که جاشون گرم و نرمه! و در کل چیزی رو به عنوان مشکل حس نمی کنند. :)

فیلم ها به جهت اینکه فضای ذهنی ما رو با عنصر خیال تصویر میبخشن، باهاشون مساله دارم، واسه همینه که از کتاب های قصه و رمان هم پرهیز میکنم، البته این پرهیزم خیلی ناخودآگاهه که تو گرداب خیال پردازی های بعضا متوهمانه اسیر نشم.

 

این وسط میشه رگه هایی از واقعیت رو تو خیلی از فیلم ها دید، ولی این رگه های ظاهرا واقعی خطوط ذهنی و سیر ذهنی ایجاد میکنن، جهت میدن و اسیر میکنن.

 

واقعیتی رو که میشه لمس کرد رو باید حضوری لمس کرد نه تخیلی، ما چیزی رو میبینیم که اون فیلمساز تو ذهنش خیال کرده، و بدا به ما که اسیر خیال خودمون هم نشدیم و اسیر خیال دیگرانیم.

 

اتفاقا در رابطه با همین مساله قتل، بررسی واقعی قاتلین رو میشه تو تحقیقات مرکز زندان ها دید و خوند، اتفاقا خیلی از قتل ها از فقر اقتصادی ناشی نمیشه، و خیلی از عقده ها، به شدت این جور عقده ها به شخصیت فرد و تربیت والدینش بستگی داره و حتی تبعیض که ربطی به فقر(اقتصادی) نداره... تا عوارض اجتماعی و اقتصادی محیط؛ 

 

نمیخوام مخالفت بیجا داشته باشم، یا فقط حرفی زده باشم، منظورم اینه که نمیشه پدیده های اجتماعی و در کل انسانی و صفر و یکی دید، عوامل زیادی تو هر معضلی نقش دارن ولی مثلا اون فیلم یه خیال پردازی حتی ناشی از یک پرونده واقعی رو تو ذهن آدم تعمیم میده به کل جامعه و به نظر من این میتونه درست نباشه. چون به ذهن ما شکل و سو میده و ما رو مجبور میکنه دنیا رو اونجوری ببینیم که او میخواد در حالی که دنیا اصلا اونطور نیست

 

حتی فیلم قبلی که نخواستم نظر مخالفی بدم هم از این قاعده مستثنا نیست، کافیه یک بار خودمون رو جای رهبران این کشورها بذاریم، باید ببینیم روش جدیدی میتونیم برای اداره کشور ابداع کنیم یا  اون موقع هم اینطوری نگاه معترضانه خواهیم داشت؟؟!

 

 

 

چند وقت ِپیش یک جایی می خوندم که حرفی مشابه حرف شما زده بود. اینکه اصلا چرا ما باید کتاب و خصوصا رمان بخونیم اونم وقتیکه هیچ کدوم از اون حس ها و اتفاقات رو تجربه نکردیم؟ مگه می شه با حرف زدن از فقر یا درد یا ترس، تجربه ای از اونها داشت؟

نمی‌دونم چرا محصولات فرهنگی شرق آسیا همیشه جذابیت پایینی برام داشتن و به جز گودزیلا که یه موجودِ افسانه‌ای و خیالی ژاپنیه و سازندگان سری‌های اخیرش هم غربی هستن، هیچ وقت نتونستم درست و حسابی با فیلما و سریالای اون خطه از جهان ارتباط برقرار کنم اما چون شما حرفتون برای ما سنده، حتماً می‌بینمش شاید نظرم نسبت به این یکی فرق داشت :)

خواهش میکنم، این حرفها چیه. در بین انبوه ساخته هاشون خب سخت میشه کارهای خوب پیدا کرد. اما من این جنبه از آثارشون که بر مبنای حوادث واقعی تاریخی شون می سازند رو دوست دارم. امیدوارم خوشتون بیاد.